Nu de verkiezingen inmiddels al weer een paar weken achter ons liggen en de transitie van Trump naar Biden eindelijk officieel kan beginnen, wordt overal de balans opgemaakt.
Wat heeft de Democraten uiteindelijk de winst bezorgt? Was het de de stem van de arbeidersgroep die staten als Michigan, Wisconsin en Pennsylvania weer terug gaf aan de Democratische partij? Was het de opkomst van vrouwelijke kiezers in zowel stad als platteland? Waren de teleurgestelde Afro-Amerikanen in grote getale bereid weer terug te keren naar de Democratische partij? Of zijn het juist de jongeren geweest, die met hun activisme voor klimaat en gelijke rechten, de balans uiteindelijk hebben doen omslaan?
Georgia is de sleutel
Uiteindelijk is het natuurlijk een combinatie van heel veel factoren die samenkwamen en daarmee Biden over de historische popular vote van 80 miljoen brachten. Maar in één staat is de verkiezing nog niet klaar. Het is Georgia dat in januari beslist of de regering Biden slagkracht zal hebben in de Senaat. Want de runoff tussen de kandidaten voor Senaat zal hier beslissend zijn, nu de Republikeinen 50 zetels hebben en de Democraten 48.
Twee zetels erbij voor de Democraten en Vice President Kamala Harris wordt de beslissende stem bij wetgeving die de regering Biden wil implementeren. Twee zetels erbij voor de Republikeinen betekent dat het moeizaam zal worden om de 1e twee jaar van de regering Biden veel veranderingen door te voeren.
Georgia hielp Biden aan 16 kiesmannen en 49,5% van de stemmen, tegenover 49,3% voor Trump. Voor velen kwam het als een verrassing, maar Stacey Abrams vertelde al maanden, zo niet jaren, dat Georgia ‘in reach’ was voor de Democraten.
Een staat die sinds 1992 niet meer voor een Democratische Presidentskandidaat koos, was nu het middelpunt van de belangstelling in 2020. En niet in de laatste plaats omdat Stacey Abrams hier een cruciale rol speelt.
Persoonlijk en eerlijk
Ik schreef in april dit jaar over de belangrijke rol van Stacey Abrams binnen de Democratische Partij. Haar naam zong immers ook rond als mogelijke running mate van Joe Biden. Sinds de nipt verloren verkiezing voor het gouverneurschap van Georgia in 2018 heeft Stacey Abrams niet stil gezeten. En het feit dat zij met haar non profit organisatie Fair Fight ruim 800.000 kiezers heeft weten te registreren zorgde er onder meer voor dat er meer Afro-Amerikanen, Aziatische Amerikanen en latino’s dan ooit de weg naar de stembus wisten te vinden dit jaar.
Haar inzet om ‘voter suppression’ tegen te gaan is bijzonder succesvol gebleken. Zo heeft ze mensen gestimuleerd om zich als kiezer te registeren, juist in de armere wijken waar veel inwoners het gevoel hebben dat de politiek niet om hen draait. Ze heeft mensen gestimuleerd om de census van 2020 in te vullen (de 10 jaarlijkse volkstelling in de VS) zodat de indeling van kiesdistricten beter kan verlopen, en het overzicht van welfare ontvangen beter in beeld kan worden gebracht. Ze heeft kortom er alles aan gedaan om een grote groep onzichtbare inwoners meer zichtbaar te maken.
Wat drijft haar dan? Een enorm gevoel voor rechtvaardigheid vooral. Zo is het de persoon Stacey Abrams die een gezicht heeft gegeven aan de democratische vernieuwing in de staat.
Door haar persoonlijke verhaal te delen, deur aan deur te kloppen, aanwezig te zijn in de armere wijken, en een goed geoliede organisatie met Fair Fight op te zetten, heeft Abrams iets bijzonders voor elkaar weten te krijgen: de democratie komt weer op gang in Georgia.
“Democracy failed Georgians of every political party”
Stacey Abrams na haar verlies in 2018
In januari heeft de staat dus de kans om nogmaals te laten zien waar het voor kiest: voor Democratische senatoren of toch de Republikeinse? Stacey Abrams heeft er het volste vertrouwen in dat de runoff van 5 januari opnieuw gewonnen zal worden door de Democraten.
The Nation heeft een mooie podcast over Stacey Abrams en haar historische werk. Ze behaalde meer stemmen dan Obama dan Clinton, maar ook hier zegt ze hoe belangrijk het is om te erkennen dat het Amerikaanse electoraat echt bepalend is om goed politiek te kunnen voeren. “I believe what I say”. Een campagne over identiteit, over waarom mensen gaan stemmen en waarom ze gehoord moeten worden.
Vechten voor alle groepen
“Democracry is ours”.
Dat is haar uitgangspunt, ze wil ervoor zorgen dat iedereen gehoord wordt. En dat gebeurde in Georgia te lang niet voor heel veel inwoners. Daarom heeft ze met Fair Fight ervoor gekozen om de democratie weer terug te brengen tot de plek waar het hoort: voor iedereen en van iedereen die woonachtig is in de staat en een stemrecht heeft. En zet ze alle middelen in om dat ook voor elkaar te krijgen. Via juridische wegen in de rechtbank, grootschalige kiezersregistratie events en praatjes en kopjes koffie met iedereen van binnen en buiten de politiek.
En nu?
Nu voert Abrams opnieuw campagne om haar achterban te mobiliseren om zich klaar te maken voor de runoff van 5 januari. Om ervoor te zorgen dat de Democratische kandidaten Jon Osoff en Raphael Warnock straks plaats kunnen nemen in de Senaat. En zo de Biden regering kunnen helpen om Democratische wetgeving te implementeren. En haar eigen rol dan?
Ze werd geen running mate, sloeg een aanbod af van de Democratische partij om zelf in 2019 voor een senaatzetel te gaan en nu is ze volop aanwezig in het nieuws als gezicht van deze democratische vernieuwing in Georgia.
Krijgt ze een plek binnen de Biden regering? Wordt ze adviseur, of benoemd als rechter? Het staat allemaal nog open, maar 1 ding is zeker: de partij heeft haar hard nodig. Want haar persoonlijkheid heeft ervoor gezorgd dat veel kiezers de weg naar de partij wisten te vinden. Haar werk in Georgia zit er nog niet op, maar ik verwacht dat we nog veel meer van haar gaan horen de komende tijd.
American Storytelling 