Nee, echt weer iets over Hillary Clinton. Nu? in 2020? Hebben we die vrouw de afgelopen jaren al niet genoeg gezien? Ja, ja, ja en toch nog even dit.
Een portret zoals deze documentaire ons geeft is uniek. En daarom een must watch.
Regisseur Nanette Burstein neemt je in 4 uur materiaal mee door het leven van deze bijzondere vrouw. Met beelden die we allemaal kennen, de hoogtepunten en dieptepunten. Maar er zit nog iets meer in. Ze praat met Hillary, Bill en Chelsea Clinton. Met oude schoolvrienden, politiek adviseurs en veel verschillende journalisten. Vriend en vijand komen voorbij en deze serie laat veel niet eerder vertoonde beelden zien. Daarmee weet Burstein op deze wijze een nieuw licht te schijnen op het leven van Hillary. En bovenal, weet Hillary ons nog iets meer te laten zien van wie ze is. En waar ze voor staat.
De kat met 9 levens
Als ik het allemaal zo nog eens terugzie dan denk je eigenlijk: ze heeft het leven van meerdere personen geleefd. Ze stond aan de front lines van zo ontzettend veel ontwikkelingen vanaf jongs af aan dat haar leven soms als een film aan je voorbij trekt. Huilend in een hoekje? De dekens over je heen trekken en de wereld aan je voorbij laten gaan? Zeker niet. Ze voelt een soort morele verplichting om telkens weer overeind te krabbelen, een nieuwe bron van energie en goede intenties aan te boren.
In de spotlight
You name it, en zij was erbij. Wist je dat ze onderdeel uitmaakte van de befaamde Watergate commissie dit onderzocht welke mogelijkheden er waren om President Nixon af te zetten? En dat ze als advocate 3 keer zoveel geld verdiende als Bill Clinton toe hij gouverneur van Arkansas werd?
Als First Lady stond ze in spotlight, maar wel met bepaalde verwachtingen. Waarvan ze zelf ook zegt, dat ze die niet heeft kunnen waarmaken voor velen. Juist omdat ze een uitgesproken mening heeft, heel direct is en zich wil inzetten voor de publieke zaak.
Tijdens de campagne van Bill Clinton in ’92 zie je dat door haar rol er meer aandacht voor feminisme en de rol van vrouwen in samenleving komt. Ze krijgt als First Lady ook een kantoor in de West Wing, waar ze met haar team aan beleid wil werken.
Op de achtergrond achtervolgt hun persoonlijke leven en de buitenechtelijke affaires van Bill Clinton haar genadeloos. Op een gegeven moment zegt ze “Ik kwam er maar niet achter wat ze nou van me wilden”. Het was nooit goed. Haar defensieve houding richting de pers zorgt ervoor dat ze een moeizame relatie met ze opbouwt, en ze wordt steeds terughoudender om haar eigen visie te delen.
Haar reis naar Azië waar ze haar befaamde speech “women rights are human rights, and humans rights are women rights” gaf werd een keerpunt was in haar rol als First Lady. Ze vond opnieuw haar stem en het lukte haar om een eigen stempel te drukken in haar rol als First Lady. En ook hier zei de meegereisde pers dat ze ‘off the record’ een hele andere kant van zichzelf liet zien dan voor de schermen. Het imago, de verwachtingen en de realiteit. Het blijft een complex spanningsveld bij haar.
Authenticiteit?
Een van de kritiek punten die ik vaak hoor, zie en lees is dat Hillary niet oprecht is. Niet haar emoties laat zien. Je weet nooit echt wat er in haar omgaat. En om de een of andere reden is dat bij een sterke vrouw een no go. Mag niet, kan niet. Dan moet er wel iets mis zijn. Moet ze wel iets achterhouden, een alternatieve agenda hebben. Sketchy wordt er gezegd. Doordat ze niet altijd het hele verhaal wil vertellen. Angstvallig een stuk van haar privé leven in het publieke domein privé wil houden. Daardoor is ze niet authentiek. Of juist wel? Maar wat is authenticiteit?
Feministe Betty Friedan omschrijft het als volgt
.. “if you continue to grow and develop through the years, you become more and more authentically yourself. You shed the masks and that is enormously liberating. And finally, with all its pains, you affirm the life that you have lived and you put it all together.”
En plaats haar acties, haar handelingen, haar speeches en haar beslissingen nou eens in dit licht. Hillary heeft ons altijd al laten zien wie ze was. En in 2016 heeft ze daarmee getracht het hoogste glazen plafond in de VS te doorbreken. Met haar zogenaamde ‘textbook’ campagne, zoals het hoorde. Omdat ze gelooft in de principes van een democratische samenleving. Omdat alles wat ze in haar leven had meegemaakt haar op dit moment had voorbereid. De rest is helaas geschiedenis.
Ze hoopt dat over 100 jaar mensen terugkijken en dit moment zien als een kantelpunt in de geschiedenis. Haar gooi naar het Presidentschap heeft de weg vrij gemaakt voor een nieuwe generatie vrouwen binnen de Democratische Partij die nu in het Congres zijn gekomen. Vrouwen zijn de straat op gegaan om hun rechten opnieuw te claimen.
Maar laten we bovenal niet vergeten wat een ongelooflijke trailblazer ze is. En hoe bijzonder haar verhaal is.
American Storytelling 