“Show, don’t tell”, zegt Samantha Power. Je weet wel, die lange, slanke mevrouw met wapperende rode haren. De 28e Amerikaanse ambassadeur tijdens de Obama Administration. Een Ierse migrant die in de jaren ’80 naar de VS verhuisde met haar ambitieuze moeder en broer. Haar boek ‘The Education of af Idealist” laat je misschien denken dat ze met al haar idealisme niet ver is gekomen. Dat ze wordt ingehaald door de harde realiteit. Dit boek is haar antwoord op de vraag ‘hoe ver kun je komen met idealistische opvattingen’? Ver.
Het verhaal van Samantha Power is niet alleen persoonlijk door haar achtergrond en haar ervaringen. Het is bovenal een boek waarin haar authenticiteit volledig tot recht komt. Ze neemt je mee in haar afwegingen van klein tot groot waarbij de vraag, ‘kan ik hier iets van leren?’ altijd centraal staat. ‘Do something Power” schreef ze eens in haar dagboek. Ze voelde vaak onmacht om situaties te veranderen. Ze kon de meest verschrikkelijk situaties beschrijven als journaliste, maar om beleidsmakers en politici in beweging te krijgen om hier iets aan te doen was vaak een moeizaam gevecht.
Ze is uitgesproken en activistisch. En zo beland ze op een avond in een restaurant met Barack Obama. Die haar waarschuwt dat hij maximaal 45 minuten voor haar heeft. Het werd een hele avond. Vanaf dat moment is ze een sparringpartner voor de Senator, die steeds meer publiciteit krijgt en langzaamaan richting het Presidentschap drijft.
Ontdekking van haar eigen rol
Haar memoires staat vol met humoristische anekdotes, en veel zelfspot. En ook haar onzekerheid over haar eigen rol als Obama eenmaal President is geworden. Want wat wordt haar rol? Als mensenrechten adviseur kan ze zich tegen een hele boel zaken aan bemoeien, en loopt ze toch ook vaak tegen dichte deuren aan. Als ze bij gesprekken aanschuift wordt haar door Susan Rice (Ambassadeur VN) op het hart gedrukt om haar mond open te doen. Niet te wachten tot ze aan de beurt is.
Samantha Power gelooft er sterk in dat ze haar credentials verdient door te doen. Niet door te vertellen wat ze kan doen. Show, don’t tell. En ze is een levende verwezenlijking van de term Soft Power. Waarbij ze diplomatie, feiten en goede verstandshoudingen met elkaar in balans weet te houden. In de 2e ambtstermijn van Obama wordt ze zijn ambassadeur bij de VN. Een enorme eer, maar ook een positie waar veel druk op zit. Ze begint met een charme offensief door zoveel mogelijk ambassadeurs in hun residenties of kantoren te bezoeken. Dat komt haar op veel goodwill te staan van met name Afrikaanse landen die tot op dat moment nog nooit een Amerikaanse ambassadeur op bezoek hadden gehad.
Kleine stapjes, omdat ze gelooft in het belang van goede persoonlijke relaties om de juiste beslissingen te kunnen maken. Haar befaamde woensdagavond Girls only momenten die haar op de been houden. Ook omschrijft ze uitgebreid het mannenbolwerk waar ze soms in terecht komt en de moeite die ze moet doen om door te dringen. En de soms bizarre situaties waarin ze zich bevindt als kersverse moeder. Kolvend op de wc in het huis van Aung San Suy Kyi, terwijl de President en zij in de kamer ernaast aan het overleggen zijn. Wat bovenal opvalt is dat ze geen carrière diplomaat is. Ze neemt een beslissing en dat leidt weer tot een volgende keuze. En zo komt ze stap voor stap verder. Haar ambities komen voort uit een dieper gedreven idealisme, “do something Power”. Dat is ook een mooi contrast soms binnen de Obama Administration waar het motto ‘Don’t do stupid shit’ soms botste met haar activistische houding.
Als ambassadeur valt ze op in haar werk door de wijze waarop ze mensenrechten een gezicht geeft. Letterlijk. Ze brengt mensen aan het woord die in getroffen gebieden wonen, artsen die uit eerstenhand ervaringen kunnen vertellen wat er mis is en nodig is van de VN en haar lidstaten. Zo weet ze haar journalistieke achtergrond te combineren met haar nieuwe rol.
Haar idealisme wordt hevig op de proef gesteld in Washington en in New York. Ze moet beleid verdedigen waar we niet achter staat. “Maar iets doen is beter dan niets”. Compromissen horen erbij al was Syrië -en het niet ingrijpen door Obama – een hele zware periode voor. En haar positie. Juist, omdat ze in haar boek “A Problem from Hell” zo vurig pleit voor ingrijpen bij genocide.
Haar vertrek uit de politieke arena in 2017 stond al vast, ongeacht of Hillary Clinton haar eventueel nog zou vragen. Het werd tijd voor een minder hectisch bestaan en de kans voor haar om haar gezin te zien opgroeien. De gedachte dat er een andere President zou kunnen worden gekozen kwam niet in haar op. Zo zat haar huis op de avond van de verkiezingen vol met de vrouwelijke VN ambassadeurs, kwam Madeleine Albright nog even langs en was ook Gloria Steinem van de partij. Het was haar man Cas, die met een laptop in de hand vol met uitslagen per staat, het nieuws bracht dat Clinton het simpelweg niet meer zou gaan redden.
Haar rol in het publieke domein is zeker nog niet uitgespeeld, en ook nu mengt ze zich vanuit haar eigen rol met alles wat er op het gebied van mensenrechten en humanitaire rampen gebeurd. We gaan haar vast nog een keer weer prominenter terugzien.
American Storytelling 