Storytelling op zijn best.
Het boek van Ben Rhodes kon ik de afgelopen week niet wegleggen, omdat het verhaal me telkens weer meenam naar dat kleine kantoortje in het Witte Huis, of juist naar een vliegtuigstoel ergens hoog boven in de lucht. Een verhaal wat leest alsof je er bij bent, alsof je grip krijgt op 8 jaar Obama Administration beslissingen.
Het is natuurlijk maar 1 perspectief, een van de vele stemmen die gehoord wil worden. Maar de manier waarom Ben Rhodes in staat is om met humor en de nodige anekdotes je een inkijkje te geven in de deze geschiedenis is bewonderingswaardig. Van de slapeloze nachten, het schrijven van speeches en vervolgens het niet aankunnen om ze ook live te horen, het reizen de hele wereld over en de ontmoetingen met zoveel verschillende mensen en culturen. Wat bijblijft is vooral dat het mensen zijn, die menselijke beslissingen nemen geleid door de visie van Obama: altijd denken aan de langere termijn en wat juist is voor de bevolking.
Geheime overleggen met Cubanen in een willekeurig hotel in Canada, Russische spionnen die opzichtig foto’s nemen, toenaderingspogingen met Iran in lege kantoren van het VN gebouw: het boek is een prachtig decor voor een film waarin de diplomatieke wereld kan komen opdraven.
De opkomst van Trump en de manier waarop de Republikeinse partij de laatste jaren is omgevormd van constructief kritisch naar enkel nog kritisch laat een machtshonger zien die het landbelang al lang niet meer dient. De wijze waarop de media verslag doen van gebeurtenissen, of juist het gebrek hieraan is volgens Rhodes een van de belangrijkste factoren in het succes van Trump. Alles wordt uitgezonden, aandacht aan besteed en de frustratie bij het Obama team dat goede inhoudelijke afspraken het nieuws niet halen maar een selfie wel legt een groter mankement van onze huidige 24uurs nieuwscyclus bloot: we moeten op zoek naar nieuwe regels in de verslaglegging en berichtgeving over dit soort belangrijke onderwerpen.
Schokkend om te lezen is het moment dat Obama campagne voert voor Hillary en na afloop samen met haar naar een lokaal BBQ restaurant gaat. Handen schudden, praatjes maken met de inwoners: het winnen van stemmen komt aan op je persoonlijkheid. Ongeacht of je in een progressieve staat bent of juist in het hart van Dixieland. Hillary komt na een paar minuten naar buiten en vertrekt in een van de zwarte SUV’s. Rhodes wacht daarna nog ruim een half uur op Obama die zich verwonderd afvraagt waar Hillary zo snel naar toe vertrokken is? Als daarna het telefoontje komt om ook nog naar Michigan te komen voor een campagne stop is dat een teken aan de wand dat de comfortabele voorsprong van de peiling de laatste weken voorafgaand aan de verkiezingen wegebt. En toch hield niemand er serieus rekening mee dat het worst case scenario zou uitkomen. Het team was al wekenlang in beraad om een juist antwoord te vinden op de mogelijke aantijgingen van Trump als Hillary had gewonnen door te claimend dat het een ‘rigged ‘election zou zijn. Maar dit?…
Is Rhodes teleurgesteld dat hij na 8 jaar hard werken zonder overdracht het Witte Huis achter zich moet laten? Jazeker. Heeft hij hoop dat de visie van Obama de juiste is en dat de Amerikaanse democratie veerkrachtig genoeg is om dit tijdperk te overleven? Ja.
Met zijn boek toont hij aan dat het laten horen van je stem, de rol die je speelt en de waarden waar je voor staat ervoor zorgen dat de publieke discussie breder is dan alleen Twitter.
Want uiteindelijk draait het om mensen. Jij en ik, op straat, bij de bakker of langs het sportveld. Er is meer dat verbindt dan de ogenschijnlijke tegenstellingen die het twitter tijdperk je wil doen laten geloven. En daar werken we allemaal zelf aan mee.
American Storytelling 