Amy Chozick weet je te raken met haar boek “Chasing Hillary”.
Een persoonlijk verhaal van een vrouwelijke journalist die vastlegt hoe de eerste vrouwelijke Presidentskandidaat probeert haar weg te vinden naar het Witte Huis. Alleen dat maakt het boek al een must read. Des te meer omdat het boek de dubbele standaard bloot legt die de media tot op de dag van vandaag hanteert bij vrouwen. En dan vooral bij sterke vrouwen met veel invloed. En daarmee laat Chozick ook zien hoe bepalend de rol van de media is geweest bij verkiezingen van 2016. En zitten er dus zeker een aantal wijze lessen in haar memoire.
Wie is Amy Chozick?
Ik kwam haar naam eigenlijk pas voor het eerst tegen tijdens de documentaire “Hillary” waarbij ze een van de journalisten was die ook aan het woord kwam. En ik vond haar kennis over Hillary Clinton en haar analyse over de verkiezingscampagne goed, dus dacht laat ik eens kijken wie deze journaliste van The New York Times is.
Ok. Amy Chozick was de belangrijkste journalist van The New York Times tijdens de verkiezingen van 2016 die meereisde met de campagne van Hillary Clinton. Ik had dus zeker iets van haar kunnen lezen of terugzien. Maar 4 jaar na dato staat me dat niet meer bij, en ben ik blij dat ik haar herontdekt heb. Want haar memoire laat namelijk ook iets zien waar we tot nu toe nog te weinig over praten: hoe genderissues nog steeds een factor zijn in onze media.
Chasing Hillary legt de vinger op de zere plek
Als je het boek nog niet hebt gelezen dan raad ik aan bovenstaand fragment terug te kijken waarin Amy uitlegt waarom ze het boek heeft geschreven. En hoe de dubbele standaard tegenover vrouwen in het huidige medialandschap nog steeds doorwerkt. De rol van de media is al vaak belicht, maar door het vanuit haar eigen vrouwelijke perspectief te vertellen krijgt haar verhaal een extra dimensie.
Haar anekdote over de rol van de helikopter inzet in Iowa is daarmee het meest illustratief. In 2008 had Hillary Clinton een helikopter gehuurd om naar verschillende campagne bijeenkomsten te gaan. Dat was volgens de media en inwoners van Iowa echt not done. En een teken dat ze elitair was, zich te goed voelde voor de gewone Amerikaan. Het werd dan ook voor de media een symbool voor hoe ‘out of touch’ haar campagne was. In 2016 kwam ze dus gewoon met de campagne bus.
En Donald Trump? Die kwam met zijn eigen helikopter op de State Fair in Iowa. En liet journalisten en kinderen vrolijk rondjes vliegen in het ding. Wat vonden de mensen ervan? Fantastisch! Dat zo’n man zich zo met de gewone Amerikanen kon verbinden, echt geweldig.
Snap je het nog? Amy Chozick niet. Haar enige verklaring voor deze dubbele standaard:
Do you have to have a penis to pull off this helikopter thing?
Amy Chozick
Gemiste kansen
Zoveel gemiste kansen. Dat is het gevoel dat bij mij blijft hangen. Dat de relatie van Hillary Clinton moeizaam was met de pers na 30 jaar is aan de ene kant heel begrijpelijk. Ze wilde ten alle tijd haar eigen verhaal vertellen op haar manier. Maar daardoor was ze ook vaak onzichtbaar, terwijl Donald Trump bij elke tv show inbelde om zijn mening over van alles te geven. Gevraagd en ongevraagd.
Bijzonder ook omdat het de First Lady Hillary Clinton was die in de jaren ’90 tegenover de pers zei dat als ze nou net als Eleanor Roosevelt haar eigen wekelijkse persuurtje zou kunnen doen met een volledig vrouwelijk persteam ze dat graag had willen doen. Fast forward naar 2016 met een campagne bus en vliegtuig vol met vrouwelijke journalisten, en de grote afwezigheid van Hillary Clinton. Het vertrouwen was er niet meer en het wantrouwen tussen beide kampen al te groot.
We women still have to prove ourselves, and at the present moment I do not think the country as a whole would have enough confidence in a woman, and without that confidence and cooperation she could not do a good job.
Eleanor Roosevelt, 1937 over of en wanneer een vrouw President zou kunnen worden in de VS.
Chozick beschrijft hoe Clinton zich zichtbaar ongemakkelijk voelt tijdens een ‘off the record’ momentje met de pers en niet weet hoe snel ze haar biezen moet pakken als ze het verplichte rondje met small talk heeft afgerond. Het spanningsveld is altijd tastbaar en wordt pas op de ochtend na de verkiezingsnederlaag minder sterk.
Gender als issue
Zijn er ook gemiste kansen vanuit de journaliste Chozick zelf? Zeker. Want met dit boek biedt ze ook een soort zelf reflectie op de rol van de media en die van haarzelf tijdens deze bijzondere campagne. Als journalist werd je altijd door een lens gezien zegt ze. Of je was volgens de conservatieve media en lobby groepen onderdeel van Hillary’s team, of je was juist de vijand die er altijd op uit was om de Clintons te ondermijnen en schade te berokkenen volgens de supporters van Clinton.
Haar eigen rol in het publiceren van de gehackte e-mails van John Podesta was niet goed, en het feit dat ze daardoor als een instrument werd gebruikt door de Russische overheid om de campagne te ondermijnen vindt ze vreselijk. Maar als vrouwelijke journalist werd ze ook door het team van Clinton altijd argwanend in de gaten gehouden, er was een soort verwachtingspatroon dat zij als vrouw het nog moeilijker zou maken voor Hillary Clinton. Dat hier juist een bijzondere kans lag om vrouwelijk leiderschap zichtbaar te maken werd door beide kampen onvoldoende begrepen, maar met dit boek probeert Chozick wel een tipje van de sluier op te lichten.
Tell me more, of nog beter, show me more!
Dat haar memoire bol staat met persoonlijke anekdotes over ‘the Guys’, zoals ze de mannen in het team van Hillary Clinton noemt, maakt het boek een echte page turner. Maar uniek is het vooral vanwege de bond die ze heeft met haar vrouwelijke collega’s als ze criss cross het land door gaat. Dat haar boek nu door Netflix wordt verfilmd met producer Julie Plec aan het roer belooft dan ook al veel goeds. Werktitel: The Girls on the Bus. Over de eerste groep vrouwelijke journalisten die een historische campagne van de eerste vrouwelijke Presidentskandidaat in de Verenigde Staten vastlegden. Leg de popcorn dus maar vast klaar.
American Storytelling 