Zelden ben ik zo meegenomen als in het verhaal van Cheryl Strayed de afgelopen weken. Klaarblijkelijk is de hele buzz eromheen mij volledig voorbij gegaan de afgelopen jaren en moest ik zelfs tot de ontdekking komen dat er al een verfilming in 2015 is gemaakt. Die overigens bij lange na het boek niet kan evenaren.
Het verhaal van een vrouw die door het wandelen van de Pacific Crest Trail zichzelf weer terugvindt, of beter gezegd zichzelf eindelijk ontdekt, biedt heel veel aanknopingspunten. Je lacht met haar mee om de onnozele dingen die er gebeuren, en je ziet het helemaal voor je als ze gillend een boom in klimt als ze voor een eland terecht komt. Het is juist omdat het boek een echte storytellng is dat je geraakt wordt.
Ik heb daarom besloten om opnieuw Thoreau en Walden te gaan lezen, evenals de werken van John Muir. Tijdens Green Culture colleges vroeg ik me af waarom we in godsnaam deze verspilling van tijd hadden, en pas veel later ben ik al deze boeken en verhalen gaan waarderen voor wat ze zijn. Zonder de colleges van Green Culture was mijn liefde voor de natuur en wildernis niet tot uiting gekomen. En tijdens het lezen van Wild werd ik daardoor ook nostalgisch omdat ik terug dacht aan de boeken van het college, en het coming of age verhaal van de Amerikaanse Droom die zo onlosmakelijk verbonden is met de wildernis.
American Storytelling 